امروزه سلامت برای جامعه به عنوان یک حق طبیعی از نظر اجتماعی و برای حاکمیت به عنوان یک مسئله راهبردی از نظر اقتصادی مطرح میباشد. هدف تعمیم مراقبتهای بهداشتی و درمانی به همگان باید بر اساس رفع تبعیض بین اقشار مختلف جامعه تعیین گردد. در این میان، محدوده ارائه خدمات بهداشتی و درمانی بیش از آنکه یک بازار تجاری به شمار رود، به عنوان یک حق همگانی در نظر گرفته میشود و از اینرو حاکمیت متعهد است که حداقل خدمات بهداشتی و درمانی را برای تمام افراد جامعه فراهم نماید.
بر اساس اصول سوم (۳)، بیست و نهم (۲۹) و چهل و سوم (۴۳) قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، برخورداری از خدمات بهداشتی درمانی و مراقبتهای پزشکی حقی همگانی بوده و دولت موظف است بهداشت و درمان را به عنوان نیازهای اساسی جامعه تامین نماید. همچنین بر اساس سند چشم انداز جمهوری اسلامی ایران در افق ۱۴۰۴، جامعه ایرانی در این افق به دور از فقر و تبعیض، برخوردار از سلامت کافی است.
دولتها با ایجاد و تقویت نظام سلامت، مکلف و موظف به ارائه خدمات سلامت مورد نیاز مردم هستند. برخورداری مردم جامعه از سطح سلامتی قابل قبول، محافظت مالی از مردم در برابر هزینههای سلامت و پاسخگویی نسبت به نیازهای بالینی و غیربالینی مردم سه هدف اصلی نظام سلامت است. همچنین، بهبود دسترسی، کیفیت، کارایی، عدالت و تابآوری برای دستیابی به اهداف اصلی نظام سلامت ضروری است.
پوشش همگانی سلامت (Universal Health Coverage)، دسترسی همه مردم جامعه به خدمات با کیفیت پیشگیری، درمانی و توانبخشی، به هنگام نیاز بدون مواجه با مشکلات مالی است. به عبارتی، دولتها باید خدمات سلامت مورد نیاز مردم جامعه را بدون اینکه آنها دچار مشکلات مالی شوند، با اجرای پوشش همگانی سلامت فراهم کنند.
نظام پوشش همگانی سلامت منجر به توزیع عادلانه خدمات سلامت با کیفیت، کارآمد و قابل پرداخت، کاهش پرداخت از جیب مردم و دستیابی به نتایج بهتر سلامتی برای همه مردم جامعه میشود. پوشش همگانی سلامت نه تنها نقش مهمی در دستیابی به سلامتی بهتر برای مردم جامعه دارد، بلکه به کاهش فقر، بهبود تغذیه، توسعه آموزش، برابری جنسیتی و توسعه اقتصادی هم کمک میکند؛ بنابراین، پوشش همگانی سلامت یک عنصر بسیار مهم توسعه پایدار و کاهش فقر و بیعدالتی است.
یک نظر
[…] مشاهده گزارش سیاستی […]