مهاجرت دانشجویان و فارغ‌التحصیلان رشته‌های علوم پزشکی به سایر کشورها، پدیده نه‌چندان نوظهوری است که بسیاری از کشورها را درگیر خود کرده است. این نوع مهاجرت‌های تحصیلی و شغلی که غالباً از کشور های کمتر توسعه‌یافته و درحال توسعه به سمت کشور های توسعه‌یافته‌تر انجام می‌شود، کشورهای مبدأ را از جهات گوناگون دچار مشکلاتی در سیستم سلامت کرده است.
از دست رفتن نیروهای فکری و بااستعداد، هدررفت سرمایه اقتصادی صرف‌شده در جهت آموزش این نیروها، کمبود نیروی کار در نظام سلامت کشور و به تبع آن، بحران جدی در زمینه ارائه خدمات سلامت از جمله این چالش‌ها هستند.
متأسفانه کشور ایران نیز از مسئله مهاجرت دانشجویان پزشکی به خارج از کشور بی‌نصیب نبوده است؛ به گونه‌ای که شاهد رشد خروج و تمایل به خروج دانشجویان علوم پزشکی از کشور به منظور مقاصد مختلف تحصیلی و شغلی هستیم. این در حالی است که موضع‌گیری‌های مسئولین مربوطه و آمارهای ارائه‌شده در این زمینه ناکافی و بعضاً متناقض است؛ به‌طوری‌که این مسئله بیشتر محلی برای بروز کشمکش‌های جریان‌های سیاسی مختلف بوده است.
در نبود آمار دقیق از وضعیت موجود، تحلیل و درک درستی از مسئله نیز شکل نمی‌گیرد و سیاست‌گذاری صحیح ناممکن می‌شود؛ به‌طوری‌که تاکنون شاهد اتخاذ سیاست‌هایی یک‌پارچه و مناسب برای مدیریت مهاجرت نخبگان در حیطه علوم پزشکی نبوده‌‍ایم.
در این مطالعه بناست تا وضعیت فارغ‌التحصیلان دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی از حیث مهاجرت و عوامل موثر بر آن مورد کاوش و بررسی قرار گیرد. امید است که این کوشش شروعی برای توجه بیشتر به مهاجرت نخبگان علوم پزشکی و روشن‌تر کردن وضعیت فعلی کشور در این زمینه باشد.
